.
.
Όλοι μας νιώσαμε
γέροι άσχημοι και περιττοί.
Τότε, βάλθηκα ν'αποκαλύψω
τον ήχο των χρωμάτων...
μαύρο
Προσπαθώ να μην προσπαθώ
ποιός θα με αποτρέχει απ'αυτό;
Προσπαθώ να μην προσπαθώ
και ιδού ο πρώτος μάυρος ήχος
Α! και ΑΑ!! και ΑΑΑ!!!
της απελπισίας
λευκό
.1.
(ήχος του λίθου)
Εράσμια ιέρεια
πότε επιτέλους θα σε δω;
Ας συναντηθούμε εκεί
"στην Δυτική όχθη της Πλάκας"*
να πάρουμε απλά τον καφέ μας
ατενίζοντας μόνον
τις λευκές πέτρες
τις πέτρες που σε γέννησαν
Ευδία λευκότητα
παντού σε συνοδέυουν
οι ξεροί ήχοι
του αρχαίου λιθοβολισμού σου.
Σημάδι αναγνώρισης
ο ήχος του λίθου...
Πότε επιτέλους...;
* στίχος του Γ. Νικολόπουλου
.2.
(Ποιός θα χαρίσει ήχο
στα χνάρια της σιωπής)
Λευκό της ψυχής το ένδυμα
για ν'αφήνει η τρυφή τα χνάρια της
γιά να το μαγαρίζει
αθόρυβη σαν ήλιος
τρομαχτική σαν έχιδνα
σέρνεται και εξουσιάζει.
Ποιός
χρεμετίζοντας
θα της κρεμάσει ένα τροκάνι;
μενεξελί
(παράπονο σαξόφωνου)
Ο πιό απρόσωπος
ιδιωτικός μου χώρος
: ένας κουρασμένος ουρανός
όταν επιστρέφω
ξυλάρμενος πάλι
στο μενεξελί της μοναξιάς
- σ'αυτό το ορμητήριο
η γυναίκα δεν έχει (;)
εξουσία καμία -.
Ένα χρυσό σαξόφωνο εκεί
ιχνηλατεί τ'απρόσιτα
σκοτάδια της ψυχής.
κίτρινο
Κίτρινο:
κλάγγες φωνηέντων συμφώνων αντικατοπτρισμών
σαν τη φαντασία μου λάμπει ο χρυσός.
πορτοκαλί
του Τρώα
Πορτοκαλί:
χλιμίντρισμα παρατεταμένο
στο αχανές τέρμα του τρόμου.
πράσινο
Πράσινο:
κραυγές ορφανές, σπαραγμένες
κ'η αγωνία κόβει βόλτες στα πρόσωπα
χαράζοντας, αυλάκια βαθιά
για να κυλάει ο χρόνος με άνεση.
γαλάζιο
του Γ. Μπασδέκη
Γαλάζιο:
Ο ρόχθος του νερού
που αντί να σέρνεται
χορεύει
το χορό του Ζαλόγγου
και ρίχνεται στα βάραθρα
στεφανωμένο
την άλω της αθανασίας
κυανό
Κυανό:
Αχ!
Ποιήματα από το βιβλίο του Γιώργη Ξηρογιάννη "Αλκοολικός Κολυμβητής". Εκδ. Αργία. 1991.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου