Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Ο Ηχος των Χρωμάτων (ποιήματα του Γιώργη Ξηρογιάννη)

.
.

Όλοι μας νιώσαμε
γέροι άσχημοι και περιττοί.
Τότε, βάλθηκα ν'αποκαλύψω

τον ήχο των χρωμάτων...

μαύρο

Προσπαθώ να μην προσπαθώ
ποιός θα με αποτρέχει απ'αυτό;

Προσπαθώ να μην προσπαθώ
και ιδού ο πρώτος μάυρος ήχος
Α! και ΑΑ!! και ΑΑΑ!!!
της απελπισίας


λευκό
.1.
(ήχος του λίθου)

Εράσμια ιέρεια
πότε επιτέλους θα σε δω;

Ας συναντηθούμε εκεί
"στην Δυτική όχθη της Πλάκας"*
να πάρουμε απλά τον καφέ μας
ατενίζοντας μόνον
τις λευκές πέτρες
τις πέτρες που σε γέννησαν

Ευδία λευκότητα
παντού σε συνοδέυουν
οι ξεροί ήχοι
του αρχαίου λιθοβολισμού σου.

Σημάδι αναγνώρισης
ο ήχος του λίθου...

Πότε επιτέλους...;

* στίχος του Γ. Νικολόπουλου

.2.

(Ποιός θα χαρίσει ήχο
στα χνάρια της σιωπής)

Λευκό της ψυχής το ένδυμα
για ν'αφήνει η τρυφή τα χνάρια της
γιά να το μαγαρίζει

αθόρυβη σαν ήλιος
τρομαχτική σαν έχιδνα

σέρνεται και εξουσιάζει.

Ποιός
χρεμετίζοντας
θα της κρεμάσει ένα τροκάνι;

μενεξελί
(παράπονο σαξόφωνου)

Ο πιό απρόσωπος
ιδιωτικός μου χώρος

: ένας κουρασμένος ουρανός

όταν επιστρέφω
ξυλάρμενος πάλι
στο μενεξελί της μοναξιάς

- σ'αυτό το ορμητήριο
η γυναίκα δεν έχει (;)
εξουσία καμία -.

Ένα χρυσό σαξόφωνο εκεί
ιχνηλατεί τ'απρόσιτα
σκοτάδια της ψυχής.

κίτρινο

Κίτρινο:
κλάγγες φωνηέντων συμφώνων αντικατοπτρισμών
σαν τη φαντασία μου λάμπει ο χρυσός.

πορτοκαλί
του Τρώα

Πορτοκαλί:
χλιμίντρισμα παρατεταμένο
στο αχανές τέρμα του τρόμου.

πράσινο

Πράσινο:
κραυγές ορφανές, σπαραγμένες
κ'η αγωνία κόβει βόλτες στα πρόσωπα
χαράζοντας, αυλάκια βαθιά
για να κυλάει ο χρόνος με άνεση.


γαλάζιο
του Γ. Μπασδέκη

Γαλάζιο:
Ο ρόχθος του νερού
που αντί να σέρνεται
χορεύει
το χορό του Ζαλόγγου
και ρίχνεται στα βάραθρα
στεφανωμένο
την άλω της αθανασίας

κυανό

Κυανό:
Αχ!




Ποιήματα από το βιβλίο του Γιώργη Ξηρογιάννη "Αλκοολικός Κολυμβητής". Εκδ. Αργία. 1991.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου